Bij het herlezen van de briefwisseling Snellaert-De Laet in de editie van Ada Deprez werd ik opnieuw getroffen door de scherpe discussie over De Laets Zelinde. Dit gedicht beschrijft een weesmeisje bij de rivier, overmand door verdriet om haar overleden familie. Een romance die op het eerste gezicht weinig om het lijf heeft, ware het niet dat het zelfmoordmotief in het slot de grenzen van het literair repertoire opzoekt. Het leidt tot een interessant debat over de functionaliteit van de letterkunde. Op de achtergrond speelt bovendien een merkwaardige driehoeksverhouding met een neoclassicistisch beeld van Jozef Geefs en een volksliedje dat minder Vlaams is dan op het eerste gezicht lijkt.
Onttoovering 